...

Ne kadar zor geçer zaman
Ne kadar yanlızğını hissedersin
Sen hiç çok değer verdiğini bekledinmi,
Dakikalarca,saatlerce,günlerce
Hep içinde bir umut olur
Şimdi gelir diye
Beklersin ,beklersin gelmez,
İçine bir hüzün dolar
Merak edersin
Neden gelmedi diye
Düşünürsün acaba ne oldu diye
Neden gelmedi diye
Sonra gözlerin dolar
Ama aksın istemezsin gözyaşlarının
Ya görürse ağladığımı dersin
İstemezsin onun üzülmesini
İstemezsin onun ağlamasını,
Bazen düşünürsün
Sevincinden bile ağlamasın 
Hem nerden bilebilirsin ki sevinçten mi yoksa üzüntüden mi aktığını o yaşların?
Bilemezsin ..
İyiyim diyen bir insanın gerçekten iyi olup olmadığını bilemediğin gibi..

Sanırım biraz sabıra ihtiyacım var.

  

         İnsanları anlamak zor zanaat derlerdi çocukluğumda.. Neden böyle birşey dediklerini bugün öğrendim aslında . İnsanlar tuhaf , insanlar acımasız, insanlar anlamsız, insanlar hep ben.. 

        Şu yaşıma kadar kimse gelip bana neyin var demedi . Hep geldiklerinde şuyum var buyum var dediler . Kimse bana nasılsın demedi ama hep nasılsın demem beklendi.. 

        Haa bir de şu var . İnsanların emir kulu haline gelmiş olmak . Neden böyle ? Neden insanla sürekli kendi istekleri için bizi kullanmak zorundalar ? Belki de suç bun izin verdiğimiz için bizde . Herşeye tamam demek zorunda hissediyorum kendimi .Çünkü hayır dersem hayatımdan tamamen gideceklermiş gibi. Bu hiçte adil değil ! Neden ben onlara bunu yapamıyorum . Hayır anlamıyorum neden onlar bişeyler yapmıyorda hep benden bekliyorlar . Sanırım biraz sabıra ihtiyacım var ..

Ben senden önce ölmek isterim..

Ben

senden önce ölmek isterim.

Gidenin arkasından gelen

gideni bulacak mı zannediyorsun?

Ben zannetmiyorum bunu.

İyisi mi, beni yaktırırsın,

odanda ocağın üstüne korsun

                    içinde bir kavanozun.

Kavanoz camdan olsun,

şeffaf, beyaz camdan olsun

                    ki içinde beni görebilesin...

Fedakârlığımı anlıyorsun :

vazgeçtim toprak olmaktan,

vazgeçtim çiçek olmaktan

                        senin yanında kalabilmek için.

Ve toz oluyorum

yaşıyorum yanında senin.

Sonra, sen de ölünce

kavanozuma gelirsin.

Ve orda beraber yaşarız

külümün içinde külün,

ta ki bir savruk gelin

yahut vefasız bir torun

bizi ordan atana kadar...

Ama biz

o zamana kadar

o kadar

karışacağız

ki birbirimize,

atıldığımız çöplükte bile zerrelerimiz

                                     yan yana düşecek.

Toprağa beraber dalacağız.

Ve bir gün yabani bir çiçek

bu toprak parçasından nemlenip filizlenirse

sapında muhakkak

iki çiçek açacak :

                    biri sen

                    biri de ben.

Ben

daha ölümü düşünmüyorum.

Ben daha bir çocuk doğuracağım.

Hayat taşıyor içimden.

Kaynıyor kanım.

Yaşayacağım, ama çok, pek çok,

ama sen de beraber.

Ama ölüm de korkutmuyor beni.

Yalnız pek sevimsiz buluyorum

                                bizim cenaze şeklini.

Ben ölünceye kadar da

bu düzelir herhalde.

Hapisten çıkmak ihtimalin var mı bu günlerde?

İçimden bir şey :

                  belki diyor.

                                                                18 Şubat 1945